09 Geknield omhoog steunend op vingertoppen, voortgaand proces; vitale energie.

Over de zin/geving) van mijn bestaan.

Ja, wat is de zin van mijn bestaan, waartoe ben ik hier in het leven geroepen. Dat is wel een zinvolle vraag, zeker als je terugkijkt naar de jaren die achter mij liggen. Eerst was het, dat je, je een plaats dient te veroveren binnen het gezin, de straat, de school. Daarna de keuzen die je maakt om, in brood en levensonderhoud te voorzien. Dan de zoektocht naar een vrouw waarmee je lief en leed wil delen, en je wilt met ‘haar’ kinderen verwekken omdat je gelukkig bent met elkaar, en dit wil bestendigen door het verwekken van een kind, en het voortbestaan van de mens als soort te verzekeren.

Dan ontdek je dat het niet mee valt om met die lieve vrouw een leven lang door dezelfde deur te gaan, en je probeert het met een ander, ook als is de liefde en de passie ook nog zo mooi en groot, met déze vrouw, toch is het mij niet ‘beschoren’ om als man en vader een steunpilaar te blijven voor vrouw en kinderen.

Als ook het werk, het huis, de auto en je status verdwijnen moeten, ga je, of je nou wilt of niet toch weer opnieuw beginnen. En al doende ben ik dan in het nu beland, vandaag 14 januari 2008. Een goed moment, om; en ik heb het gevoel daartoe in staat te zijn, mijzelf de vraag te stellen, wat is de zin van het voorbijgegane geweest, en welke zin is er vandaag nog aan te geven?

Ik stel me voor zo ervaar ik het althans, dat het voorbestemd is. Het moment van mijn geboorte, plaatste mij in het gezin van mijn vader en moeder, en van af dat moment vinden er allerlei ontmoetingen plaats, en ontmoet ik mensen die mede richting hebben gegeven aan alles wat nog gebeuren moest. Zij beïnvloedden mij, en ik beïnvloedde hen, en van het een kwam het ander, één lange rij van ontmoetingen, conflicten, leerervaringen, en kruisingen van ontmoetingen, en van gebeurtenissen die op mijn pad kwamen, en de gebeurtenissen die ik zelf veroorzaakte.

Veel van die gebeurtenissen noem ik ‘toevallen’, toeval bestaat voor mij in de juiste zin van het woord, het valt je toe, het komt naar je toe, zowel het goede als het slechte. Bijvoorbeeld op een zekere dag, en op een zeker moment ontmoet ik een mens op een bepaalde plaats. En die mens zou er niet geweest zijn, als hij of zij niet het besluit had genomen, ook op dat moment naar die plaats te gaan, of die route te volgen, dan hadden wij elkaar niet ontmoet. Zo iets kan je, je ook voorstellen bij het omvallen van een boom, het is voor die boom op een bepaald moment, het moment om, om te vallen. Als ik op hetzelfde moment op dezelfde plaats geweest was, dan valt de boom op mij en ben ik dood. Als ik er voor gekozen zou hebben tien meter verder te gaan staan, was ik niet dood. Dat is wat ik bedoel met iets valt (komt) wel of niet naar je toe, en dat is niet alleen toe/vallig, je hebt er zelf deel aan, hoe, wanneer en waar iets gebeurd. En al die toevallen maken de ‘matrix’ van mijn leven, en het leven van al de anderen die ik ontmoet, en dat heeft dan weer te maken met je Karma of groepskarma.

Terugziend op die 63 levensjaren die achter mij liggen weet ik nu dat ik ondanks het vallen en opstaan, er niet slechter van ben geworden. Ik voel mij vandaag de dag een mens die op het juiste moment en op de juiste plaats keuzen maakt, of gedwongen wordt ze te maken, iemand met toekomstverwachtingen die het leven iedere keer weer opnieuw zin geven.

Wat is dan de zin van mijn bestaan?

Iets, of het toeval heeft voor een bepaald deel mijn leven vorm gegeven, en daar heb ik het mee moeten doen, en daar doe ik het ook mee. Altijd was er iets van een roep in mij, dat ik het beste ‘roeping’ kan noemen, ik voel me geroepen om me in maatschappij en samenleving kritisch op te stellen, eerst als kleine zelfstandige ondernemer / coöperatief (schildersambacht), daarna voelde ik mij er toe aangezet om als ‘zorgverlener’ een nieuw beroep te kiezen, als energetisch therapeut (ASR therapie), en nu voel ik mij geroepen om religieus kritisch een geloofsrelatie aan te gaan met religieuzen en met God, het christendom, geloofsgemeenschappen in den landde, en hen die een verbond zijn aangegaan met God, als broeders en zusters, in de vorm van een religieuze orde.

Oké, het zegt niet alles over de zin van mijn bestaan, het zegt iets over de keuzes die ik maakte en maak, en hoe ik wil leven.

Het is niet makkelijk op die vraag een duidelijk antwoord te geven …

Het is wel duidelijk dat ik vandaag 1 jaar later, weer voor nieuwe keuzes sta, door te moeten verhuizen, kan ik weer opnieuw beslissingen nemen die bepalend worden, over hoe ik verder invulling ga geven aan de zin van mijn bestaan.

Anthoon

Tmeegvgs.

13-03-2009